150 χρόνια από τη γέννησή του
Ο Βλαδίμιρ Ιλίτς Λένιν (το πραγματικό του επώνυμο ήταν Ουλιάνωφ), γεννήθηκε το 1870 στην πόλη Σιμπίρσκ.
Ο πατέρας του, Ίλια Νικολάγεβιτς Ουλιάνωφ, ήταν διευθυντής σχολείου. Το 1879-1887 ο Βλαδίμιρ σπουδάζει στο γυμνάσιο και το τελειώνει με χρυσό μετάλλιο.
Ο Αλέξανδρος Ουλιάνωφ, ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας, ήταν ενεργός επαναστάτης.
Ο μικρότερος αδερφός του τον θαύμαζε πολύ.
Το 1887 δικάζεται και εκτελείται για την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας κατά του τσάρου Αλέξανδρου ΙΙΙ. Το γεγονός αυτό υπήρξε καθοριστικό στη ζωή του Λένιν.
Την ίδια χρονιά εισάγεται στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου της πόλης Καζάν, όμως πολύ γρήγορα τον διαγράφουν για δράση σε παράνομη οργάνωση.
Το 1891, τελειώνει δι’ αλληλογραφίας το Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης (νομική σχολή) και παίρνει την άδεια εξάσκησης του νομικού επαγγέλματος.
Το 1895 παίρνει ενεργό μέρος στην ίδρυση της «Ένωσης Αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης» στην πόλη της Πετρούπολης. Για αυτή του τη δράση εξορίζεται για 3 χρόνια στο χωριό Σούσενγσκογιε της επαρχίας Γενισέι.
Το Μάρτη του 1898 συνήλθε το Α’ Συνέδριο του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος (ΡΣΔΕΚ), στο οποίο συμμετείχαν μόνο 9 αντιπρόσωποι. Ο Λένιν δεν πήρε μέρος στο Συνέδριο, καθώς ήταν εξόριστος στη Σιβηρία.
Κατά τη διάρκεια της εξορίας συνέγραψε το μεγάλο επιστημονικό έργο του «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία», πολύτιμο όπλο στην ιδεολογικοπολιτική διαπάλη με αστικά και μικροαστικά ρεύματα που επιδρούσαν στο νεαρό εργατικό κίνημα της Ρωσίας.
Το 1900 αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη Ρωσία.
Στη Δυτική Ευρώπη εκδίδει την πρώτη παράνομη μαρξιστική εφημερίδα «Ίσκρα».
Το 1903,π στο δεύτερο Συνέδριο των Ρώσων Σοσιαλδημοκρατών, με τη διάσπαση σε μενσεβίκους και μπολσεβίκους, ο Βλαδίμιρ Ιλίτς Λένιν βρέθηκε στην ηγεσία των μπολσεβίκων και αργότερα ιδρύει το κόμμα των μπολσεβίκων.
Την περίοδο της 1ης Ρωσικής Επανάστασης (1905-1907) ζει παράνομα στην Πετρούπολη, συντονίζοντας τις ενέργειες των αριστερών δυνάμεων.
Το 1907 αναγκάζεται για δεύτερη φορά να εγκαταλείψει τη Ρωσία, για 10 χρόνια.
Έβλεπε τη φτώχεια και την αδικία, από μικρή ηλικία. Ως παιδί μίσησε την ταξική καταπίεση.
Σε ηλικία 15 χρονών διάβασε «Το Κεφάλαιο» του Μαρξ και είχε μέσα του ξεκάθαρο πως να αλλάξει τον κόσμο και για ποιο πράγμα πρέπει να αγωνίζεται.
Στα 17 του συμμετέχει στους φοιτητικούς αγώνες και αποκτά την πρώτη του εμπειρία, βγάζοντας και τα πρώτα του συμπεράσματα για την δύναμη του ταξικού αντιπάλου: «Τοίχος, αλλά σάπιος, έτσι και τον σπρώξεις, θα γκρεμιστεί».
Έταξε τη ζωή του στην πρόοδο και την κοινωνική λύτρωση της ανθρωπότητας από τα δεσμά της καπιταλιστικής κοινωνίας, μια κοινωνία που κρατούσε τους ανθρώπους στο σκότος και την εξαθλίωση και τους έριχνε κάθε λίγο και λιγάκι σε ατέλειωτους και εξοντωτικούς πολέμους.
Μελετώντας σε βάθος τη μαρξιστική θεωρία για τον επιστημονικό σοσιαλισμό, μπορούσε να «βλέπει την εξέλιξη της ανθρωπότητας από την κορυφή του μέλλοντος» (Μ. Γκόρκι), να βγάζει ιστορικής σημασίας συμπεράσματα που απαιτούσε η πραγματικότητα σε συγκεκριμένες περιόδους των εξελίξεων, που ο Β.Ι. Λένιν δεν δίστασε να τα κατατάξει στο επιστημονικό του έργο, ως μέρος της μαρξιστικής θεωρίας.
Σε αυτά ανήκει και το συμπέρασμα για τη δυνατότητα «να νικήσει ο σοσιαλισμός, ξεχωριστά, σε μία μόνο χώρα».
Και έτσι όπως εξελίσσονταν τα γεγονότα, το συμπέρασμα αυτό συνέπεσε με το ότι αυτή η «ξεχωριστή» χώρα ήταν η Ρωσία.
Στις περίφημες «Θέσεις του Απρίλη» και στα άλλα γραπτά του εκείνης της περιόδου, έκανε σαφή εκτίμηση του χαρακτήρα της επανάστασης του Φλεβάρη.
Εκτιμούσε ότι η εξουσία άλλαξε χέρια, πέρασε στα χέρια της αστικής τάξης.
Υπενθύμιζε ότι το βασικό ζήτημα στη μέχρι τότε στρατηγική των μπολσεβίκων, το ζήτημα της κοινωνικής συμμαχίας των εργατών και αγροτών, είχε ήδη πραγματοποιηθεί με τη μορφή των Σοβιέτ, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι σε αυτά η πλειοψηφία του προλεταριάτου παρασυρόταν και εμπιστευόταν τους εκπροσώπους των μικροαστικών στρωμάτων, οι οποίοι δρούσαν σαν ουρά της αστικής τάξης.
Η αποφασιστικότητα του Λένιν και όσων από την καθοδήγηση των μπολσεβίκων υποστήριξαν τις θέσεις του, οδήγησε τελικά στη νικηφόρα σοσιαλιστική επανάσταση στις 25 Οκτώβρη (7 Νοέμβρη με βάση το νέο ημερολόγιο) 1917.
Ο Β.Ι. Λένιν προσδιόρισε τα συνθήματα της στιγμής: «όλη η εξουσία στα Σοβιέτ», «η γη στους αγρότες», «ειρήνη στους λαούς», «ψωμί στους φτωχούς, ανεξαρτησία στους λαούς».
Η νίκη εξασφαλίστηκε και είχε όλο το δικαίωμα να απευθυνθεί από το βήμα στο Σμόλνι, προς τον επαναστατημένο λαό με τα λόγια:
«Σύντροφοι, η σοσιαλιστική επανάσταση για την οποία μιλούσαν πολλά χρόνια οι μπολσεβίκοι, νίκησε», «Ζήτω η σοσιαλιστική επανάσταση».