Με επιτυχία πραγματοποιήθηκαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη οι εκδηλώσεις του Συλλόγου μας με θέμα «Η καταστροφή των σοσιαλιστικών αντιφασιστικών μνημείων στην υπηρεσία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας»
Στην Αθήνα, την εκδήλωση που έγινε στις 6 Νοέμβρη, άνοιξε ο Πρόεδρος του Συλλόγου Αποστόλης Χαρίσης.
Στη σύντομη παρουσίαση, ανέφερε ότι
“Είναι γνωστές οι επίσημες θέσεις της πλειοψηφίας του Ευρωκοινοβουλίου όταν από το 2009 έχει υιοθετηθεί ψήφισμα, σύμφωνα με το οποίο στόχος είναι «Να αναπτύξουμε μια κοινή προσέγγιση σχετικά με τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων, μεταξύ άλλων του κομμουνιστικού καθεστώτος της ΕΣΣΔ, για να διασφαλιστεί η συνέχεια της διαδικασίας της αξιολόγησης των ολοκληρωτικών εγκλημάτων και η ίση μεταχείριση και μη διάκριση των θυμάτων ολοκληρωτικών καθεστώτων».
Επισήμως λοιπόν, πέραν κάθε παρερμηνείας, η ιδεολογία της Ε.Ε. είναι ο αντικομμουνισμός. Έθεσε με σαφήνεια ότι, η επιτυχία του στόχου της θα επιτευχθεί με το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, εξισώνοντας τον Κομμουνισμό με τα εγκλήματα του φασισμού. Έκτοτε, δεν ήταν διόλου φειδωλή στη διοχέτευση τεράστιων κονδυλίων, κυρίως, στην Παιδεία και σε εκδηλώσεις που στόχευαν στις συνειδήσεις των νέων γενιών. Εκείνων που μεγαλώνουν στην περίοδο της αντεπανάστασης, δηλαδή εκείνων που γεννήθηκαν μετά τις ανατροπές στα Σοσιαλιστικά κράτη και δεν γνώρισαν την προσπάθεια που έγινε να οικοδομηθεί ο Σοσιαλισμός τον 20ο αιώνα.
Θα ήταν αφελές, αν περιοριζόταν η έρευνα των αιτιών αυτής της πολιτικής στα μυαλά κάποιων άρρωστων ή εμπαθών επαγγελματιών πολιτικών.
Η αιτία βρίσκεται στη σύγκρουση του παλιού με το καινούργιο. Της τάξης των καπιταλιστών, που με νύχια και με δόντια προσπαθεί να κρατήσει την εξουσία της πάνω στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Όσο σαπίζει, εκείνη και το σύστημα εξουσίας της, τόσο θα γιγαντώνει η ταξική εκμετάλλευση και θα παίρνει νέες μορφές, κάθε φορά και πιο βάρβαρες. Ας μου επιτρέψετε μια μεταφορά: το κοινωνικό σύστημα που ζούμε, θυμίζει το βασανιστήριο που υπέβαλαν στους κομμουνιστές τα ανθρωπάρια-υπηρέτες των αστών, όταν τους έκλειναν σε ένα τσουβάλι με γάτες και τους έριχναν στη θάλασσα. Η γάτα για να επιβιώσει, έσκιζε τις σάρκες του ανθρώπου. Όπως κάνει και ο καπιταλισμός. Στη μάχη αυτή μπορεί να υπάρξει μόνο ένας νικητής. Για να υπάρξει μέλλον χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, υπάρχει ένας μόνο τρόπος. Να κατισχύσει ο άνθρωπος της εργασίας και του νέου πολιτισμού, πνίγοντας οριστικά το κτήνος που ζει από τις σάρκες του.
Σ’ αυτόν τον πόλεμο μεταξύ των δύο τάξεων, η μάχη δίνεται και στη σφαίρα της πνευματικής ζωής των ανθρώπων. Η αστική τάξη, για να κρατάει υποταγμένους τους ανθρώπους της εργασίας, εκτός του τομέα της οικονομίας, πρέπει να κυριαρχεί και στο επίπεδο των ιδεών, του πνεύματος. Η σύγκρουση μεταξύ υλισμού και ιδεαλισμού κρίνει, ανάλογα το ποιος επικρατεί, αν προοδεύουμε ή συνεχίζουμε στη βαρβαρότητα.
Η νίκη της εργατικής τάξης στη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση το 1917 έβαλε τις βάσεις ενώ η δημιουργία της ΕΣΣΔ, εκατό χρόνια πριν, άνοιγε «ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της ανθρωπότητας», αφού δημιουργήθηκε «ένα μεγάλο κράτος της δουλειάς που δεν προκαλεί την ειρωνεία των εχθρών της, αλλά τους κάνει να τρίζουν τα δόντια».
Δυστυχώς, το πρώτο εγχείρημα δεν ολοκληρώθηκε. Όμως, παρά την επικράτηση των αντεπαναστατικών δυνάμεων και τις διθυραμβολογίες των απανταχού καπιταλιστών και οπορτουνιστών, τα δόντια ακόμα τρίζουν. Να λοιπόν πως εξηγούνται οι αποφάσεις της ΕΕ και άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών να ποινικοποιούν τον ριζοσπαστισμό (να θυμίσουμε ότι είναι όρος αστικός που εξέφραζε το νέο, όταν εμφανίστηκε η αστική τάξη), τον κομμουνισμό, τον νέο πολιτισμό και τα μνημεία που άφησε πίσω του.
Ειδικά τα μνημεία που έχουν ήδη καταστραφεί ή που είναι στο στόχαστρο για να καταστραφούν, έχουν κι άλλο ένα χαρακτηριστικό, ιδιαίτερα ενοχλητικό για την παγκόσμια αστική τάξη. Εκφράζουν τη νίκη της εργατικής τάξης έναντι της αστικής και τη συντριβή του φασισμού από τον Κόκκινο Στρατό.
Να γιατί τόσο μίσος.
Από το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, ξετυλίγουν ένα μάταιο σχέδιο διαστρέβλωσης και συκοφάντησης του Σοσιαλισμού, το οποίο, μετά τις ανατροπές, έχει βάλει στόχο και την εξάλειψη κάθε στοιχείου που θα τον θυμίζουν.
Το πρώτο πράγμα με το οποίο θέλαν να ξεμπερδέψουν ήταν τα αγάλματα του Λένιν, ακόμα και το μαυσωλείο του. Από το 1991 γίνονται συζητήσεις σχετικά με την κατάργηση της Νεκρόπολης του Τείχους του Κρεμλίνου και την ταφή της σορού του Λένιν. Ο τότε πρόεδρος Μπορίς Γιέλτσιν, με την υποστήριξη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, σκόπευε να κλείσει το Μαυσωλείο και να θάψει τον Λένιν. Τον Ιανουάριο του 2011 το κόμμα του Πούτιν, η Ενωμένη Ρωσία δημιούργησε μία ιστοσελίδα όπου οι επισκέπτες μπορούσαν να ψηφίσουν εάν η σορός του Λένιν θα έπρεπε να ταφεί. Μεγάλο αγκάθι για την αστική τάξη ήταν, είναι και θα είναι η λαϊκή αντίδραση. Βλέπετε, ο ηγέτης της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης ήταν ο τιμονιέρης που έσπασε τον πάγο και χάραξε τον δρόμο, που οδήγησε την εργατική τάξη στην πρώτη της νίκη κι έδωσε οστά στο όραμα της απελευθέρωσης των ανθρώπων της εργασίας από τους αστούς δυνάστες τους σε όλον τον πλανήτη.
Την ίδια τύχη, για τους ίδιους λόγους, επιφύλαξαν και σε μνημεία άλλων μεγάλων επαναστατών, όπως του Στάλιν, του Τζερζίνσκι κ.α.
Με την ίδια ένταση, αν όχι μεγαλύτερη στην παρούσα φάση της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με επίκεντρο την Ουκρανία, οι αντιδραστικές κυβερνήσεις στα πρώην Σοσιαλιστικά κράτη έχουν ξεκινήσει πογκρόμ σε οτιδήποτε συνδέει τους λαούς με το Σοσιαλιστικό τους παρελθόν, ξεκινώντας βέβαια με την απαγόρευση των ΚΚ. Και όπως γίνεται σ΄ αυτές τις περιπτώσεις, αρωγοί στην προσπάθεια εκπλήρωσης των στόχων της αστικής τάξης βρίσκονται οι παρακρατικοί μηχανισμοί και οι πάντα χρήσιμοι γι’ αυτούς, φασίστες.
Να κάποιες από τις πλέον εμβληματικές πράξεις της αντικομμουνιστικής εκστρατείας που περιλαμβάνει και Σοσιαλιστικά μνημεία:
Στη Βουλγαρία: Καταστροφή του Μαυσωλείου του Γκεόργκι Ντιμιτρώφ από την κυβέρνηση στη Σόφια το 1999, αντικατάσταση του αγάλματος του Λένιν με το άγαλμα της Αγίας Σοφίας στη Σόφια το 2000, βανδαλισμός του μνημείου της Αντιφασιστικής Νίκης στη Σόφια το 2011, 2013, 2014, 2022.
Στην Τσεχία: Αφαίρεση μνημείου προς τιμήν του Τζόσεφ Χιμπές, στελέχους του εργατικού κινήματος στο Μπρνο το 1990, βανδαλισμός άρματος που τοποθετήθηκε ως μνημείο για την απελευθέρωση της Πράγας από τον Κόκκινο Στρατό το 1991, απομάκρυνση μνημείου του δημοσιογράφου Τζούλιους Φούτσικ το 2013 κ.α.
Στην Εσθονία: Αποκαθήλωση σοβιετικού μνημείου στην πόλη Νάρβα το 2022, ξήλωμα και μετακίνηση σε νεκροταφείο του αντιφασιστικού μνημείου προς τιμήν του Κόκκινου Στρατού, «μπρούντζινος Αλιόσα», στο Ταλίν, αιματοκυλώντας τους διαδηλωτές – υπερασπιστές του μνημείου με αποτέλεσμα τον θάνατο ενός, τον τραυματισμό 57 καθώς και 300 συλλήψεις το 2007 ενώ το 2004 γκρεμίστηκε μνημείο του Εσθονού αντιφασίστα Λέμπιτ Παρν και στήθηκε μνημείο του αξιωματικού των WAFEN – SS Αλφόνς Ρεμπάνε.
Στη Γερμανία: Βανδαλισμός σοβιετικού μνημείου στο Πότσνταμ προς τιμήν των στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού που σκοτώθηκαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και πράξεις βανδαλισμού στο αντιφασιστικό μνημείο του Σοβιετικού στρατιώτη – απελευθερωτή στο Τρέπτοουερ Παρκ στο Βερολίνο το 2022, κατεδάφιση του μνημείου του Ρίχαρντ Ζόργκε, κομμουνιστή αντιφα-σίστα στην πόλη της Δρέσδης το 1990 κ.ά.
Στην Ουγγαρία: Αποσύρθηκε το μνημείο που έφτιαξαν οι Έλληνες κάτοικοι του χωριού Μπελογιάννης κι είναι αφιερωμένο στους Σοβιετικούς στρατιώτες που έχασαν τη ζωή τους κατά την απελευθέρωση της Ουγγαρίας το 2012 και την ίδια χρονιά αποκαθηλώνεται το μοναδικό σοβιετικό μνημείο που είχε απομείνει από την πλατεία Ελευθερίας.
Στη Λετονία: κατεδάφιση του μνημείου για την απελευθέρωση της Ρίγας από τους ναζί το 2022 ενώ την ίδια στιγμή το υπουργικό συμβούλιο της Λετονίας ενέκρινε την αποκαθήλωση 69 σοβιετικών μνημείων στη Ρίγα και άλλες πόλεις κ.ά.
Στην Πολωνία: Αφαίρεση και καταστροφή του μνημείου του κομμουνιστή ήρωα Νίκου Μπελογιάννη στην πόλη Βρότσλαβ της Πολωνίας το 2019 και δύο χρόνια πριν η Βουλή αποφασίζει για την καταστροφή τουλάχιστον 469 μνημείων της σοβιετικής περιόδου, ανάμεσα στα οποία περί τα 250 μνημεία είναι αφιερωμένα στον Κόκκινο Στρατό και την απελευθέρωση της Πολωνίας από τη ναζιστική κατοχή, στους αντάρτες της Λαϊκής Φρουράς και του Λαϊκού Στρατού κ.ά.
Στη Ρωσία: Απομάκρυνση, το 2013, από τον τοίχο του Κρεμλίνου του «Οβελίσκου των επαναστατών», μια στήλη με τα ονόματα επαναστατών, που είχαν τοποθετήσει τη δεκαετία του 1920 οι μπολσεβίκοι, και στη θέση της τοποθετήθηκε ο οβελίσκος με τα ονόματα των τσάρων της δυναστείας των Ρομανόφ, το 2004 βεβηλώνεται το άγαλμα του Λένιν στην Αγία Πετρούπολη κ.ά.
Στην Ουκρανία: Μόνο τη διετία 2014 – 2016, περίπου 450 μνημεία για τους απελευθερωτές από τον φασισμό στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού, για τους παρτιζάνους στο Λβιβ, στο Χάρκοβο, στο Κίεβο, στην Οδησσό και αλλού έχουν υποστεί είτε μερική καταστροφή είτε βανδαλισμούς, με σβάστικες που χρησιμοποίησαν φασιστικές δυνάμεις ενώ το 2022 με πρόφαση την εισβολή της Ρωσίας καταστρέφεται οποιοδήποτε σοβιετικό μνημείο υπάρχει ενώ νεοναζί με την πλήρη στήριξη της Ουκρανικής κυβέρνησης υψώνουν μνημεία του φασίστα Στεπάν Μπαντέρα και του νεοναζιστικού τάγματος Αζόφ.
Αντίστοιχα και στην Ελλάδα, έχουμε πολλές περιπτώσεις βανδαλισμών μνημείων του ΔΣΕ, του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ αλλά και πρόσφατα στο μνημείου του Σοβιετικού στρατιώτη στην Καλλιθέα.
Όπως πολύ σωστά αναφερόταν στην ανακοίνωση του Συλλόγου μας τότε «Η βεβήλωση του μνημείου των πεσόντων για την ελευθερία της Ελλάδας στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού αποτελεί έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα επιθέσεων ενάντια σε τόπους μνήμης της συμβολής της Σοβιετικής Ένωσης και των κομμουνιστών, όπου Γης, στην πάλη για την απελευθέρωση του ανθρώπου από την καπιταλιστική σκλαβιά και το φασισμό»
Πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι νομίζουν ότι αν καταστρέψουν ακόμα και το αριστούργημα του Βουτσέτιτς «Η Μητέρα Πατρίδα Καλεί!» στον Λόφο Μαμάγιεφ (1963-1967) θα ξεχαστεί η εποποιία του Στάλινγκραντ ή τον «Στρατιώτη» στο Πάρκο Τρεπτόβερ στο Βερολίνο (1946-1949) θα σβηστεί η τρομακτική θυσία των λαών της ΕΣΣΔ που συνέτριψαν τον φασισμό.
Ποια ήταν όμως η εκ διαμέτρου αντίθετη λογική των μπολσεβίκων που ηγήθηκαν του πρώτου εργατικού κράτους, της Σοβιετικής Ρωσίας. Στην ταινία που θα παρακολουθήσουμε αμέσως μετά, ένα από τα θέματα που απασχολούν το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων με επικεφαλής των Λένιν είναι η ανέγερση νέων μνημείων. Στο ζήτημα για το ποια μνημεία πρέπει να ανεγερθούν, το βασικό κριτήριο που αναδεικνύεται, σε γενικές γραμμές διατυπωμένο, είναι αν τα πρόσωπα (ή τα γεγονότα) που προτείνονται έπαιξαν προοδευτικό ρόλο στην εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας. Τόσο απλά, τόσο καθαρά, αποτυπώνεται η αντανάκλαση της νέας πραγματικότητας, δηλαδή της νέας κοινωνίας που έχει στο επίκεντρο τον άνθρωπο της εργασίας. Αυτό φοβούνται οι εκπρόσωποι της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, αυτό θέλουν να κρύψουν.
Αντί επιλόγου, θα παραθέσουμε τα λόγια του μεγάλου συνθέτη, πιανίστα και διευθυντή ορχήστρας Δημήτρη Μητρόπουλου μετά την επίσκεψή του στην ΕΣΣΔ το 1934. Λόγια απλά και άμεσα που αποδεικνύουν για ποιο λόγο μπήκε στο στόχαστρο του FBI, όπως έχουν μπει από την παγκόσμια αστική τάξη τα μνημεία και κάθε τι που επιβεβαιώνει την ανωτερότητα του Σοσιαλιστικού συστήματος:
«…Πλήθος εργάτες, απλά ντυμένοι, με ύφος γελαστό και ανέγνοιαστο. Είναι αυτό το ίδιο το κοινό που ‘χει τη δίψα για το θέατρο και τη μάθηση. Μόλις πέρασα μερικές μέρες μέσα σ’ αυτό τον κόσμο άρχισα να νιώθω πως αυτή η μάζα κρύβει μέσα της πολλά μυστικά και γίνεται από μέρα σε μέρα πιο ενδιαφέρουσα. Μου ‘χε φύγει η πρώτη εντύπωση της οπτικής αντίθεσης Μόντε Κάρλο και Πλατείας του Σταθμού της Μόσχας. Στη Μόσχα έπαιξα σε τρία Κοντσέρτα ως διευθυντής και ως πιανίστας σε κλασική ρωσική και δική μου μουσική. Στο Λένινγκραντ έπαιξα κλασική και νέα σοβιετική μουσική με αρκετά μεγάλη επιτυχία. Οι νέοι καλλιτέχνες είναι αρκετά ανώτεροι από πολλούς μεγάλους καλλιτέχνες της Ευρώπης (…) Το ενδιαφέρον των εργατών για την τέχνη, το θέατρο, τον κινηματογράφο είναι ανεπτυγμένο περισσότερο από όλες τις χώρες. Το θέατρο και οι κινηματογράφοι είναι γεμάτοι κάθε βράδυ. Το κράτος ενδιαφέρεται, μπορεί να ειπεί, εξ ίσου για την κατασκευή ενός εργοστασίου με την ανύψωση του καλλιτεχνικού επιπέδου του κόσμου (…) Οι ορχήστρες και οι θίασοι κατεβαίνουν στα εργοστάσια και παίζουν από τις 2-4, οι δε εργάτες παρακολουθούν με μεγάλο ενδιαφέρον, ιδίως θέατρο»
Στη Θεσσαλονίκη, στην εκδήλωση που έγινε τη Δευτέρα 21 Νοέμβρη, την παρουσίαση της ταινίας έκανε ο ιστορικός και μέλος του Γενικού Συμβουλίου του Συλλόγου, Γιώργος Λεοντιάδης.
«Αφορμή της εκδήλωσης αποτέλεσε το φαινόμενο της μαζικής καταστροφής σοβιετικών αντιφασιστικών μνημείων» τόνισε ανοίγοντας την εκδήλωση ο Νίκος Ζώκας, μέλος του ΔΣ του συλλόγου. Στη σημερινή πολύ δύσκολη και επικίνδυνη συγκυρία, μαζί με τις ζωές και την επιβίωση εκατομμυρίων ανθρώπων, έχουν μπει στο στόχαστρο και χιλιάδες μνημεία αντιφασιστών ηρώων, μνημεία του Κόκκινου Στρατού, καθώς και μνημεία της ανθρώπινης πολιτιστικής κληρονομιάς. Αυτό δε συμβαίνει μόνο στην Ουκρανία, αλλά και σε άλλες χώρες της Ενωμένης Ευρώπης, γιατί στον κόσμο αυτόν που ετοιμάζουν για τους εργαζόμενους πρέπει να ξεχαστεί η ιστορία, να μη γνωρίζουν οι νέες γενιές ότι με τους αγώνες τους οι λαοί κατάφεραν να νικήσουν τον ιμπεριαλισμό πριν από 77 χρόνια. Η όποια αντίθεση και αντίδραση του λαού μας σε αυτήν τη βαρβαρότητα πρέπει να εκφραστεί μαζικά» τόνισε.
«Η απόσυρση και ακόμα χειρότερα ο βανδαλισμός και η καταστροφή μνημείων, σημείωσε ο Γιώργος Λεοντιάδης, είχε αρχίσει από τα χρόνια των αντεπαναστατικών ανατροπών αλλά τώρα τελευταία , με αφορμή και την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία εντάθηκαν ιδιαίτερα.
Η καταστροφή των μνημείων είναι αλληλένδετη με τον αντικομμουνισμό, είπε χαρακτηριστικά. Συνδέεται επίσης και με την απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου του 2009, η οποία ταυτίζει τον κομμουνισμό με τον φασισμό».
«Επισήμως τόνισε, πέραν κάθε παρερμηνείας, η ιδεολογία της ΕΕ είναι ο αντικομουνισμός και έθεσε με σαφήνεια ότι η επιτυχία του στόχου της θα επιτευχθεί με το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, εξισώνοντας τον Κομμουνισμό με τα εγκλήματα του φασισμού. Τα μνημεία που έχουν ήδη καταστραφεί ή που είναι στο στόχαστρο για να καταστραφούν, έχουν κι άλλο ένα χαρακτηριστικό ιδιαίτερα ενοχλητικό για την παγκόσμια αστική τάξη. Εκφράζουν τη νίκη της εργατικής τάξης έναντι της αστικής και τη συντριβή του φασισμού από τον Κόκκινο Στρατό».
Η ταινία που προβλήθηκε αποτελεί το δεύτερο έργο ενός κύκλου τεσσάρων ταινιών μεγάλου μήκους με τίτλο «Αδρές πινελιές στο πορτρέτο του Λένιν», που γυρίστηκαν το διάστημα 1967-1970 και αναφέρονταν στη δράση του Λένιν και του κόμματος των Μπολσεβίκων στην πρώτη περίοδο μετά την επανάσταση.
Το σενάριο γράφτηκε από τον διάσημο σοβιετικό συγγραφέα θεατρικών έργων Μιχαήλ Σατρόφ, και τη σκηνοθεσία της παραγωγής ανέλαβε ο Λεονίντ Πτσέλκιν. Το ρόλο του ηγέτη της επανάστασης ενσάρκωσε ο ηθοποιός Μιχαήλ Ουλιάνοφ, κάτοχος του βραβείου του Λαϊκού Καλλιτέχνη της ΕΣΣΔ, ενώ συμμετείχε και μια πλειάδα κορυφαίων σοβιετικών ηθοποιών.
Η ταινία πραγματεύεται μια από τις πιο κρίσιμες και δραματικές στιγμές της νεαρής σοβιετικής δημοκρατίας, όταν, ως αποτέλεσμα μιας ένοπλης απόπειρας πραξικοπήματος των Αριστερών Εσέρων τον Ιούλη του 1918, η ανάπαυλα που ήταν τόσο απαραίτητη για την οργάνωση της οικονομίας και της άμυνας της χώρας κινδύνεψε θανάσιμα μετά τη δολοφονία του Γερμανού πρέσβη κόμη Μίρμπαχ. Το πραξικόπημα κατεστάλη μέσα σε μια μέρα, αλλά η δολοφονία του πρέσβη έφερε τη νεαρή δημοκρατία στα πρόθυρα της καταστροφής. Όλος ο γερμανικός Τύπος ήταν γεμάτος εκκλήσεις για άμεσο πόλεμο και πλήρη κατοχή της Σοβιετικής Ρωσίας. Οι Γερμανοί μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν αυτή την κατάσταση για οποιαδήποτε πρόκληση. Στο γραφείο του Λένιν πραγματοποιείται συνεδρίαση του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων.
Ακόμη και σε αυτές τις δραματικές στιγμές οι ηγέτες της Επανάστασης δεν παύουν να ονειρεύονται και να σχεδιάζουν το όμορφο μέλλον του λαού και της εργατικής τάξης, τις πόλεις και τα μνημεία τους, γιατί όπως λέει και ο ίδιος ο Λένιν «επανάσταση σημαίνει ομορφιά…». Η ταινία,μέσα από τη συζήτηση του Επιτρόπου Λαϊκής Παιδείας Λουνατσαρσκί με το Λένιν, αναφέρεται στην μνημειακή πολιτική της νεαρής σοβιετικής εξουσίας και τη συζήτηση για τα κριτήρια αυτής της πολιτικής, για το ποια μνημεία θα έπρεπε να στηθούν και ποια να κατεδαφιστούν. Έχει ενδιαφέρον γιατί παρουσιάζει την λογική με την οποία στήθηκε αυτή η μνημειακή πολιτική στην Σοβιετική Ένωση.